Ken je dat, dat je een blog leest en een reactie typt die uiteindelijk zo lang wordt dat hij kan dienen als volwaardige blog? Als je antwoord neen is, ben ik de enige op deze wereld (mijn reacties zijn ook bijna altijd te lang). Als je antwoord ja is: yay, eindelijk erkenning!
Ik had het dus vandaag opnieuw. Om het vervolg van mijn berichtje te snappen, lees dan eerst even dit berichtje.
Kijk Luister Lees, mensen, ik kan niet over Exotische liefde zelf meepraten (ik heb geen TV van zondag tot vrijdag), dat ga ik dan ook niet doen. Ik heb wel twitter, de commotie heb ik m.a.w. wel gezien. Waar ik me bij zulke realityprogramma’s aan erger, is dat gebruik van (negatieve) stereotypie. We hebben allemaal echt een beeld van dé limburger, dé antwerpenaar, etc. Volgens mij komt zo’n beeld voor redelijk wat procent van de gevallen overeen met de mensen uit die streek die we op TV zien.
Als ik tegen studenten hier in Leuven zeg vanwaar ik kom (dorpje bij Aalst, denk Reetveerdegem), lachen ze me praktisch uit. (En dat terwijl zij zelf de lome limburger of agressieve antwerpenaar (alliteration alert (hihi, weeral)) zijn hè!) Uiteraard is er wel een vorm van stereotypie, maar moet dat echt zo uitgebuit worden? Zijn mensen niet een beetje meer dan dat?
Ik bedoel, als die stereotypie doorbroken wordt, wordt het interessant. De humoreportage vorige week (tienerouders aan de universiteit/hogeschool) bijvoorbeeld. Dan verandert het beeld dat je hebt over tienermoeders. De vroegere domme wichten worden jonge, sterke vrouwen waarvoor mensen ontzag hebben. En toch zijn dat nog steeds dezelfde mensen (toch zeker eentje ervan, zij deed mee in Tienermoeders op TV). Vreemd, niet?
Wat wij zouden moeten leren, vind ik, is om eens te stoppen met dat ik-voel-me-beter-dan-jou-gedoe. Je kan van iedereen iets leren, ookal ligt zijn/haar karakter je niet. Doe ik dat? Ik probeer het: me niet beter voelen dan anderen omdat ik zo slim/knap/grappig ben, maar langs de andere kant me ook niet slechter voelen omdat ik zo dom/lelijk/saai ben. Lukt me dat altijd? Nee, ik ben ook maar een mens.
Tags: de mens, exotischeliefde, stereotypie
zwart noch wit 
oktober 7, 2011 om 14:10 |
Pardon hoor, maar het is ‘ik-voel-me-beter-dan-JIJ’ 😛
Ik moet zeggen, het is een heel nobel streven wat jij en jouw inspiratiebron propageren, maar wij mensen zijn en blijven (groten)deels irrationele, emotionele wezens. Dat leidt ertoe dat wij, op basis van subjectieve waarnemingen en gevoelens, direct van een ander persoon een beeld vormen. Is deze altijd juist, waarheidsgetrouw of eerlijk? Nee, zeer zeker niet.
Het grootste probleem is mijns inziens, dat wij als mensen af zijn geweken van basisregels, gedragsnormen of omgangsvormen. Vroeger, niet dat toen alles beter was, was er een geloof dat mensen bepaalde gedragsregels oplegde. Iedereen hield zich hieraan, met vrees een groter goed te tarten. Predik ik hier dat het geloof haar herintreden moet doen? Geenszins! De essentie is, dat wij als mens allemaal leiding en sturing nodig hebben. Iets dat er voor zorgt dat wij op een groot galjoen met z’n allen in de maat roeien, ondanks de goede bedoelingen (waar ik voor het gemak maar even vanuit ga dat ze goed zijn) en eigen ideeën. Het gebrek aan leiding heeft geleid aan eigen inzichten en daardoor ook, vanuit mijn referentiekader, tot het verloederen van respect, normen en waarden. Meer politiek verantwoord: het heeft geleid tot een breed spectrum aan (levens)opvattingen.
Een andere oorzaak is het individualisme. Ieder mensen heeft de mogelijkheid gekregen financiële onafhankelijkheid te creëren. In essentie heel erg goed. Dit is tevens de teloorgang geweest van grootschalige sociale controle en sociale betrokkenheid. Onze maatschappij is langzamer asocialer geworden. Niet alleen de lijdende voorwerpen, de deelnemers van o.a.exotische liefde, maar ook wij zelf, nobele analytici, zijn hieraan onderhevig. “Dat bepaal ik zelf wel, laat me door jou niet de wet voorschrijven.” En zie hier, diversiteit in opvattingen, al dan niet minder sociaal, ontstaat.
Bovenstaande is enkel een observatie mijner zijds.
Wat mij het meeste irriteert aan programma’s als ‘exotische liefde,’ ‘Oh Oh Cherso’ of ‘De Villa’ is het feit dat programmamakers blijkbaar niet beseffen welk belangrijk maatschappelijk doel zijn dienen, maar enkel programma’s uitzenden die veel kijkcijfers opleveren.
Daarbij is er ook nog een wisselwerking tussen de tendens die zij creëren en de interesse van de kijker, maar dat is weer een hele andere discussie.
Minder wenselijk gedrag in onze maatschappij wordt momenteel gevoed door inhoudsloze televisieprogramma’s. Men moet zich realiseren dat televisiepersoonlijkheden voorbeelden, rolmodellen zijn voor de huidige jeugd. Hoe meer wij ruggengraatloze individuen ten tonele zijn verschijnen, hoe meer dat het algemene beeld van de samenleving wordt en wordt gezien als ‘normaal.’
Verder ben ik het er volledig mee eens dat zo’n reality show ook een vorm van leedvermaak is, waardoor de gemiddelde burger weer een positiever gevoel krijgt over zichzelf en zijn eigenwaarde toe neemt. Is dit eigenlijk niet een hele trieste zaak?
Met deze overpeinzing beëindig in mijn schrijven, maar niet voordat ik nog even een eigen realisatie kenbaar maak. Ik quote: “Ken je dat, dat je een blog leest en een reactie typt die uiteindelijk zo lang wordt dat hij kan dienen als volwaardige blog?” Ondanks dat ik mijn reactie zo kort en bondig mogelijk gehouden heb (zelfs kort-door-de-bocht), is het fenomeen, beschreven aan het begin van deze blog, mij in het geheel niet onbekend.
Nog een laatste wens:
Ilse, blijf bloggen! Je weet het heel smeuïg te verwoorden.
oktober 8, 2011 om 20:05 |
Die diversiteit in opvattingen is inderdaad iets wat nu meer dan ooit geuit wordt. Toch vind ik dat best interessant om te zien, en niet noodzakelijk iets slechts. Als daar verloedering van respect ect. bijkomt wel, maar dat is iets anders.
Dat beeld dat je maakt is inderdaad iets wat iedereen doet, ook ik. Ik vind zelf (de arrogantie!) dat ik daar vrij goed in ben. Maar natuurlijk niet altijd helemaal juist, soms zit ik er zelfs volledig naast. (Dat had ik heel in het begin bij jou, vertel ik nog wel eens :p). Maar dan léér ik er tenminste iets van.
En dat aspect mis ik een beetje in reality. Hoe leuk zou het wel niet zijn om naar een programma te kijken waarin gespeeld wordt met vooroordelen, die dan achteraf onterecht bleken te zijn?
Maar ja, dat trekt geen miljoenen kijkcijfers. En dat is geen emo-TV of leedvermaak waardoor je jezelf beter voelt. Integendeel zelfs. Maar jezelf onder de loep nemen, mag ook wel eens.
En dank je om mijn taalfout te verbeteren! Belgen maken die fout echt vaak. Ik voel me dan altijd een beetje stom (genre: “Jij studeert toch Nederlands, wéét jij dat dan niet?!”) maar laat hem nu staan omdat ik het wel vind passen bij de “ik ben ook maar een mens”. 😉
En aan jouw laatste wens houd ik me zeker!
oktober 9, 2011 om 20:18 |
Ik ken dat ook, dat van die reacties, maar ik hou het nu bij :
Toch vind ik dat sommige figuren tegen zichzelf beschermd moeten worden. Dat die cameraploeg erbij staat dat die kerel zijn geld wil weggooien aan oplichting en niet ingrijpen, dat vind ik dan weer triestig.
oktober 10, 2011 om 11:49 |
Ik volg Zapnimf: ik snap niet hoe je als televisieploeg gewoon kan staan toekijken terwijl ieder mens die een beetje thuis is in de internetwereld, wéét dat het scamming is. Vind het vooral een tragisch programma; oké ik lach ook met de ‘ladyboy’ maar ik heb medelijden met de Filipijnse vrouw die net naar hier is verhuisd en bijna gedwongen wordt om zwanger te worden, medelijden met Johnny die de Liefde maar niet vindt…. Of dat het juiste gevoel is, weet ik niet; wat willen de programmamakers eigenlijk met EL bereiken?
oktober 10, 2011 om 23:19 |
Lig je in bed, krijg je dan de meest geniale, creatieve of ruimdenkende ideeën waar je al geruime tijd over nadenkt of wat je zo ineens als vanuit een beschouwend perspectief duidelijk wordt. Meer dan eens word ik ook wakker in het holst van de nacht, met dé oplossing voor eender welk probleem ik mee zat, sociaal, medisch, technisch e.d. Eerder dacht ik altijd ‘Als ik het nu kan bedenken, dan weet ik het morgen ook nog wel.’ Mis! Tegenwoordig ligt er altijd ergens in de buurt een pen en kladpapier, zodat ik het direct op kan schrijven. Klinkt dit bekent?
I
k heb momenteel zo’n moment. Slapen kan ik dus wel even vergeten, dus dacht ik, ik ga mijn gedachten proberen op te schrijven. Groot nadeel, mijn gedachten zijn aanzienlijk sneller en uitgebreider dan mijn vingers kunnen typen.
Wat is het toch mooi om mens te zijn! Er bestaat zo’n grote diversiteit bij ons menselijk soort. Dit is, zoals hierboven al aangetipt, niet altijd ten goeden te zijn.
Wanneer het over een koe gaat, dan is het niet meer en niet minder dan een koe. Een wezen die doet wat alle andere koeien ook doen. Hier en daar een klein vleugje recalcitrantie door bijvoorbeeld op een andere toon te loeien, wat nieuwsgieriger te zijn dan anderen, wat aanvallender of dominanter, maar al met al nog steeds koe.
De verscheidenheid aan mensen is zo immens. Wij mensen zijn wezens die kunnen redeneren en kun kiezen, wat de mogelijkheden eindeloos maakt. Wij zíjn verschillig. Wat mij tot mijn eigen verbazing op viel, is dat niet alleen tussen mensen, maar ook in mensen een grote diversiteit bestaat.
Neem nu mijzelf. Ik kan mijzelf echt mens voelen door met een goed glas rode wijn, een franse kaas en wat zachte klassieke, jazz of easy listening muziek een hele avond te vullen met discussiëren (eigenlijk meer van gedachte wisselen, keuvelen) over culturele opmerkelijkheden. Evenals over groot denkers, visionairs en wat zij voor de wereld betekend hebben. Hoe zou de wereld zijn zonder hen. Wat hebben zij precies gedaan en hoe. Wat is hier zo knap aan. Welke auteur behoort hier toe en waarom. Wat maakt Mozart nou een zoveel luchtere componist dan Brahms? Is het werkelijk nodig om tot geniale hoogte te stijgen, dat je een degelijk fundament hebt in dat vakgebied alvorens bewust te zijn van je gave. Ben je als geniaal denker, schrijver, dichter, componist, schilder, presentator, zanger, politicus etc bewust van je genialiteit? Ga zo maar door. (Ook voor zowel deze activiteit als voor de onderwerpen is het van essentieel belang dat we als mens verschillig en vooral ook anders dan een ander zijn)
Daarentegen is er ook regelmatig een meer opstandige, avonturistische kant die de kop op steekt. Een wereldreis maken, vrijheid, gaan en staan waar ik wil, schijt aan alles. Of lekker hard elektrisch gitaar spelen, optreden en je verliezen in je muziek. In een leren motorpak op mijn motor rijden, de wind in je gezicht, de weg die onder je door raast. Born to be wild! Opstandig en onbezonnen zijn.
Daarnaast is er nog een kant van mij die enorm kan genieten van het banjeren door de weilanden, gekleed in m’n kaplaarzen en een oude spijkerbroek. Tussen de pony’s lopen en door de koeienvlaai. Of op een mooi zomer avond op je rug in het nog warm gras liggen, starend naar de oneindige donkere ruimte boven je, onderbroken door heldere fonkelende lichtjes. De geur van de dauw die op komt zetten en pas gemaaid gras, het geluid van krekels. Verder niets of niemand om je heen, hooguit een geliefde of vertrouwd persoon. Het simpele, bijna dierlijke, plattelands leven. Eén met de natuur.
Het enige wat mij nu nog rest te zeggen is eigenlijk:
C’est beau, la vie!
oktober 14, 2011 om 16:04 |
Persoonlijk voel ik me als Antwerpenaar eerder arrogant dan agressief (om bij de alliteraties te blijven, als ik daarvan afwijk zou ik eerder zeggen: zelfzeker, of gewoon de Beste Belgen :p) Maar een heel literair staaltje commentaar heb je daar neergeschreven!
oktober 22, 2011 om 20:28 |
Arrogant, JA, dat was ’t !