Vandaag

Vandaag slaagde mijn vader erin om deze conversatie met mij te voeren:

V: “Ilse, wat speelde jij daarnet?”

I: “De lente van Vivaldi.”

V: “Ah. Dat was mooi.”

waarop moeder het deuntje van de lente (te te tedede te te teeeeee) begon te neuriën

V: “Nenee, daarover had ik het niet!”

Tss. Als hij nu een buffetpiano in zijn living zou zetten, zou zijn klassieke muziekkennis er alleen maar op verbeteren. Nu ja, niet dat ik op die piano Vivaldi zou spelen, ten eerste is mijn partituur voor dwarsfluit en ten tweede houd ik het voor piano voorlopig op stukjes van 2 regels. Die ik trouwens vrijdag op mijn eerste klasconcert mocht brengen, jawel. Een klasconcert na ongeveer 2 maanden piano te spelen. Eigenlijk was dat klasconcert niet eens zo erg, en het feit dat ik mijn vingers 3 uur voor het concert verbrandde, was hoogstens wat onhandig. Maar dank God voor koud water, het is allemaal goedgekomen.

Vandaag was ook de dag waarop ik – eindelijk – mijn verjaardagsdatum op facebook veranderde van 10 november naar de enige juiste: 23 december. Mijn kleine zus had namelijk op 10 november, de dag dat ik mijn facebook liet openstaan, besloten om mijn verjaardag te veranderen. En zoals jullie allemaal weten kan je dat dan een tijdje niet meer aanpassen. Irritant, maar zo wist ik meteen welke mensen er wél de moeite nemen om mijn echte verjaardag te onthouden en kon ik alle mensen die mij een gelukkige verjaardag wensten op 10 november prompt defrienden.

En last but not least, vandaag wordt de dag waarop ik mezelf van mijn decadentste kant zal tonen. Ik ga namelijk straks op restaurant met mijn vriend en *juicht* hij betaalt! Nu. Dat hij betaalt omdat hij zich schandalig hard bij mij in de schulden heeft gewerkt de laatste tijd, is het vermelden zelfs bijna niet waard. En hoe hij het zal betalen zonder bankkaart in zijn bezit (hij is hem vergeten uit de automaat te halen, voor de eerste tweede derde keer al trouwens), zal mij een worst wezen, eten zal ik!

Ik ben precies wat in een gemene bui vandaag. Ik voel het al, ik ga onze kot-douchebagjar weer mogen aanvullen straks. Ach, de opbrengst daarvan gaat (op het einde van het jaar) naar pannenkoeken of zo. Als mijn gemene opmerkingen leiden tot eten, hoor je mij in elk geval niet klagen.

Muzikale bubbel

Ik hoef niet alles te begrijpen hoor, maar wat ik dus écht niet kan vatten, zijn mensen die praten tijdens een concert. Als het een slecht concert is tot daaraan toe, maar als het goed is? Ik zag onlangs Agnes Obel op Werchter. Een heel rustig, intiem concert; Agneske achter haar piano en nog een celliste. Ik stond recht in het midden en hoorde eigenlijk vooral de mensen rondom mij. Man, wat kan ik me daaraan ergeren! Waarom ga je dan niet gewoon naar achter staan, ik zou graag in mijn -zo noem ik dat graag- muzikale bubbel blijven als het even kan.

Dat vind ik een van de nadelen van Werchter (samen met het feit dat ik soms een héél beperkt zicht heb door mijn lengte). Mensen komen ook gewoon vaak voor de sfeer van een festival. Pas op, ik vind dat ook leuk, maar ik ben daar toch in de eerste plaats voor de muziek. Veel artiesten waren steengoed dit jaar, maar ik had niet altijd geluk met de mensen rondom me. Enorm vals meezingende meisjes tijdens het mooiste liedje van Snow Patrol (ik heb mij gewoon een paar meter verplaatst toen, waardoor ik achter 2 vrij grote jongens stond en de rest van het concert alleen maar hun ruggen heb gezien… maar ik heb de muziek ten minste gehoord!). Of zatte “my asshole is burning” buitenlanders tijdens Florence + the machine. Zucht.

Maar om met een positieve noot te eindigen: er lopen daar ook vriendelijke mensen rond! Zoals de man die me aanbood om eens in zijn nek te zitten tijdens Regina Spektor. Regina is een van mijn lievelingsjes, dus ik was daar heel blij mee. En achteraf zei zijn vriendin/vrouw dat het aandoenlijk was om te zien hoe ik genoot van die muziek. En dan mijn tante, die besloot dat zij me ook wel in haar nek kon dragen, ahja, want met haar zoontje kan ze dat toch ook? “Die weegt 30 kilo, Ilse, hoeveel weeg jij?”. Bleek dat ze ongeveer haar eigen lichaamsgewicht in haar nek heeft gedragen, en dan was die gekke tante van me nog in staat om mee te shaken op de muziek. Topmomentjes!

Tandpastasmile?

Ik heb jullie raad nodig, lieve lezertjes, want ik heb nogal een complex. En omdat jullie hoogstwaarschijnlijk deze titel al gelezen hebben, hebben jullie vast wel al door wat dat complex dan wel zal zijn.

Ze zijn nooit van het allerwitste soort geweest, die tanden van mij. Daar heb ik me wel al bij neergelegd. Stralend wit, dat hoeft voor mij dus ook niet… Gewoon wit is al genoeg.

Ik zag onlangs foto’s van mezelf van een jaar of 4 geleden, met best wel witte tanden. En ik besefte dat ik daar toen al eens over kon klagen (foei, Ilse). Maar nu beken ik met een beetje schaamrood op mijn wangen dat ze toch wel een tintje of twee geler geworden zijn… 😦

Nu ben ik ongeveer op zo’n punt gekomen waarop ik vind dat iedereens tanden ALTIJD witter zijn dan de mijne. Bij 9/10 foto’s van mezelf denk ik: ai, mijn tanden zien er niet-wit uit. Daarbij is nog een grote kans dat ik bij die ene foto van de 10 er met mijn mond dicht op sta.

Je mag best zeggen dat ik overdrijf hoor. Maar ik wil toch graag witte(re) tanden. En daarvoor wil ik wel vanalles uit de kast halen, maar ik zou niet weten wat. En voor jullie comments als “Poets gewoon uw tanden!” geven: ja, ik doe dat. Natuurlijk of course duh. Meestal 3 keer per dag, als ik ’s middags niet thuis ben maar 2 keer. Ik flos ook regelmatig en gebruik ook mondspoeling. Roken doe ik helemaal niet, en rode wijn lust ik niet.

Hoe komt dat dan? Mja, ik denk dat het iets genetisch is. Of wacht… Die koffie, dat kan er ook wel wat mee te maken hebben (en verklaart meteen waarom ik 4 jaar geleden wittere tanden had). Een koffiestop, dat kan wel eens, maar zo tijdens de blok/herexamens toch echt niet. Ik drink nu ongeveer 1, max. 2 kopjes per dag.

Hebben jullie tips voor mij? Een goede whitening tandpasta? Iets in mijn eet- en drinkgewoontes? Bleken, daar ben ik een beetje bang van (het Ross-effect en zo), maar ik overweeg het als ik echt ten einde raad ben.

Salsa en USA, da’s om problemen vragen.

Om de twee jaar wordt er in mijn turnclub een turnfeest gehouden. Dat is een soort optreden van alle groepen van de club, in een bepaald thema. Dit jaar is het iets met de wereld, en elke groep vertegenwoordigt een land. Wij wisten al maanden dat we iets latinoachtigs gingen doen, met salsa erin. We bestelden vorige maand online rode salsakleedjes, uit de USA, want online shoppen is zo’n gemak (geleverd binnen 5-7 dagen), de kleedjes zwieren zo leuk, we gaan gewoon de show stelen!

Het turnfeest is straks. Wij, 16 turnende meisjes die staan te popelen om een rood salsakleedje te dragen, zijn in België… De jurkjes nog in Amerika.

Ai. Dan maar eens bellen naar een carnavalwinkel. Ik woon namelijk in dé carnavalstreek van België, succes gegarandeerd… Not. Geen énkele winkel verhuurt kledij, en 16 nieuwe jurkjes die we toch maar twee keer dragen, wordt wel heel duur.

Waar vindt een mens dan zijn gerief? In de zeeman. Roze en zwarte jurkjes, stretch dan nog, dus voor een radslag meer of minder moeten we al niet terugdeinzen. En ze zakken niet af bij een handenstand, dat heb ik empirisch vastgesteld. In de zeeman, ja.

Nu hebben we er weer allemaal zin in!